Wim & Hugo onderweg voor onderzoek
Wim Waes en Hugo Van Puymbroeck wandelen samen 825 kilometer naar Santiago de Compostela ten voordele van onderzoek naar hersentumoren. 🎒🥾
💪 Steun de inspanningen van Wim (rechts op de foto) en Hugo (links) met een genereuze donatie en draag bij aan de strijd tegen een van de agressiefste vormen van kanker.
Schenkt u op jaarbasis 40 euro of meer, dan hebt u recht op een fiscaal attest en belastingvermindering van 45%.
Op 12 april 2024 VERTROKKEN Wim en Hugo naar Santiago de Compostela 🗺️
Ze volgen de Camino Frances, een 825 km lange voettocht, 42 dagen stappen en drie dagen rust. Wim en Hugo besloten hun inspanning te koppelen aan donaties voor een goed doel. Een persoonlijke tragedie inspireerde hun keuze. In februari 2020 werd bij Pieter, de schoonzoon van Hugo, een zeer agressieve hersentumor gediagnosticeerd. Hij overleed hieraan in december 2022. Pieter was toen 42 jaar oud.
UIT HET IN MEMORIAM PROF. PIETER VAN VLIERBERGHE:
“Pieter was zeer actief op het gebied van (kinder)leukemie en lymfeklierkanker en stopte daar zelfs niet mee toen hij ziek werd. Hij leidde vele projecten op het gebied van leukemie en lymfoom bij kinderen en boekte grote vooruitgang bij het ophelderen van de biologie van leukemie. Hij belichaamde volledig de missie van CRIG om kankeronderzoek te stimuleren door middel van samenwerking, omdat hij altijd open stond voor discussie, uitwisseling en inspiratie.”
─Prof. Barbara De Moerloose ─ Hematoloog in het UZ Gent
Geef hoop, steun het onderzoek 🔬
Glioblastoma is de meest agressieve hersentumor bij volwassenen. De behandeling ervan blijft een enorme uitdaging. Dankzij een KU Leuven Leerstoel, gefinancierd door Quality by Design, kan professor Frederik De Smet ─studiegenoot van Pieter─ zeer gericht op zoek naar nieuwe therapeutische strategieën voor dit tumortype.
“Sinds enkele jaren werken we samen met chirurgen en oncologen van UZ Leuven en verschillende perifere ziekenhuizen om de beste onderzoeksmodellen te ontwikkelen. Samen met de collega’s uit Gent zullen we hierin nieuwe therapeutica testen die de aanvoer van een essentiële bouwsteen naar de kankercellen gaat verhinderen.“
─Prof. Frederik De Smet
Meer over het onderzoek en de helden die het mogelijk maken 💪
Over ons 🚶♂️🚶♂️
Hugo Van Puymbroeck, een bedreven huisdokter en vader van vier kinderen, maakt zich klaar voor zijn allereerste pelgrimstocht.
Aan de andere kant hebben we Wim Waes, trotse vader van Tom en Sam, die al de nodige ervaring heeft opgedaan in dit soort avonturen.
De twee heren zijn geen onbekenden voor elkaar. Ze zijn al jaren vrienden en hebben de afgelopen maanden hard getraind voor deze uitdagende onderneming.
Op de muur van een voormalige meelfabriek, naast een stortplaats vol puin en afgedankte meubels, heeft Eugenio Garibay, priester in een naburig dorp van Nájera, een van de mooiste pelgrimgedichten geschreven. Het begint als volgt:
“Pelgrim, wie roept je, welke duistere kracht drijft je?”
Wij hebben er over nagedacht, maar voorlopig nog geen antwoord op gevonden. Hijzelf vond het antwoord aan het einde van zijn Camino. Hopelijk wij ook!
Onbeweeglijk, gegoten in brons, zit hij op een bank van de Plaza Major in Burgos, doodmoe.
Dat gevoel kennen wij. Ons lichaam is immers een klankbord van signalen. Ze waarschuwen ons via zintuigen en gevoelens hoe het met ons gaat. Buiten moeheid is pijn ook een onvermijdelijke compagnon van de Camino. Pijn uit zich door een palet van modaliteiten en intensiteiten. Vergelijk het met een symfonisch orkest. Onze hypothalamus is de dirigent. De toonaarden van pijn zijn de instrumenten. De steek, de stomp, de kramp, de koliek, de scherpe pijn, de doffe pijn… we kennen ze nu allemaal.
Groene velden spreiden zich voor ons uit als een indrukwekkend tapijt genappeerd over bergen en dalen. Kleuren krijg je er gratuite bij.Onze endorfines maken ons gelukkig. En dan plots die helling van 10 %! Puffen, sakkeren, hyperventileren!
De natuur is verleidelijk, maar soms onverbiddelijk voor de biologie van de pelgrim!
Over schaduwen, taal en samen eten: de sociale aspecten van de Camino.
Je ondervindt het vooral op de meseta’s. Als je vroeg vertrekt, prikt de zon haar eerste stralen liefelijk op je rug en verschijnt er voor jou een zwarte afdruk van jezelf: je schaduw. Die haal je nooit in! Je stapt metronomisch efficiënt en plots hoor je kiezelgeritsel zachtjes achter je klinken. Een vreemde schaduw sluipt naast jou. Dan wordt het een spelletje: bij welke nationaliteit hoort die schaduw? Een gok. Een kleine schaduw. Eskimo’s en Russen moet je hier niet verwachten. Een Chinees. “Buen Camino, where are you from?” “Taiwan”! Oei, een politieke blunder, maar geografisch niet zo’n miskleun! Een beetje verder: een lange schaduw, felle tred. Een Noor. “Hello, where are you from?”. “Sidney, Australia”. Driekwart wereldbol er naast gegokt! We weten het nu zeker: je schaduw verraadt nooit je afkomst! Weer wat verder: een struise schaduw met wapperende zijvleugels. Er wordt zachtjes, hemels gezongen. Zeker geen Aartsengel! Misschien kon dat wel tijdens de Middeleeuwen. Dan maar een aarzelende gok: een Braziliaan! ““Buenos dias. Where are you from?” “ From Brasil”. Bingo!! Zijn vleugels blijken nu een wapperende, Braziliaanse vlag, geklemd op zijn rugzak. Kleine correctie dus: je schaduw verraadt bijna nooit je afkomst!
Ze komen van overal, de peregrinos! De toren van Babel loopt hier op bottinen, sandalen, zelfs blote voeten. Gelukkig was Groot-Brittannië ooit een wereld-imperium. Dat maakt hun taal als sociaal instrument simpel: bijna iedereen spreekt een mondje Engels. En Spaans natuurlijk. Ook dat was en is nu een wereldtaal. Maar er is een hemelsbreed klankenverschil. Zet twee Engelsmannen bij elkaar en alles verloopt rustig. Zet twee Spanjaarden naast elkaar en de decibels stijgen. Die roepen zachtjes. Zet vier Spaanse dames bij elkaar en je moet gaan lopen om je trommelvliezen te sparen. Die krijsen tegen elkaar! Niet te doen. Neen dan liever een Taiwanees. Hij spreekt vriendelijk zacht. En je leert er heel wat bij. Zo weten we nu hoe je “dank U” in hun taal zegt. Niet dat we daar ooit iets mee kunnen doen, maar noem het een culturele verrijking. We hebben ook een Italiaanse tenor ontmoet, José Berro. Die man zong zijn ziel uit zijn lijf tijdens de maaltijd in het restaurant waar zijn moeder de kokkin was. Ontroerend mooi die Italiaanse aria’s, vreselijk vervelend hoe enkele Amerikanen plat Colorado’s bleven praten terwijl die man Tosca vertolkte.
We leerden veel bij: café con leche, muy bien, muy poco hecho, buen Camino, huevos roto’s, neen geen rotte eieren, maar geklutste, een omeletje dus, hasta luego,… noem maar op. Baskisch kennen we niet. Als je in dat deel een stad wil uitlezen, heb je je al drie keer verslikt voor je aan de laatste letter bent! Wim en ik spreken Brugs en geschaafd Antwerps tegen elkaar! Tot we een Nederlander tegen komen. Dan is het ABN geblazen: Aandoenlijk, Begrijpelijk, Nederlands. Taal verbindt culturen, zelfs al versta je elkaar niet!
Samen aan tafel met allerlei nationaliteiten geeft de Camino een extra sociaal kleurtje. En je leert behoorlijk wat bij. Zo vroeg een stevige twintiger in perfect Engels of ze bij ons mocht aanschuiven. Wij overlegden, maar zij ging al zitten en sprak ons verder aan in het Zuid-Afrikaans. Voor ons een nieuw leerpunt was dat haar vader uit de Kalahari-woestijn kwam, geen pygmee was, maar een man van twee meter lang! Genetica heeft toch rare kronkels!
En nog straffer. Wij zijn geen selfie-fanaten maar degene die je hierboven ziet konden wij niet weigeren en zullen we levenslang koesteren! We zaten in een typisch Spaans restaurantje. Naast ons zat er een koppel jonge Franse staatsburgers. Wat verder een Japanner die zich giechelend een verwoestende kramp in zijn hand draaide: hij probeerde de spaghetti rond zijn vork te wentelen zoals de Italiaan over hem. Probeer dat nooit: Italianen zijn daar meesters in! Het franse meisje bestelde kippenvleugels, haar partner een steak. “Muy poco heche”, zeer erg doorbakken: de term lijkt een ouverture van Mozart aan te kondigen. In het Frans: “saignant”, een krachtige, bloederige term die uit de Franse revolutie zou kunnen komen. Het meisje kreeg vrij snel vier wat opgezwollen kippenvleugels voorgeschoteld. Tof, maar dan gebeurde er iets wat niemand verwacht had. Ze manipuleerde haar eerste vleugel tamelijk onhandig en die vloog pijlsnel van haar bord! Nog nooit hebben wij de wetten van Newton zo letterlijk in actie gezien. De vleugel schoot met een snelheid v=x/t voorbij de arm van mijn tafel-overbuur en viel met een berekenbare paraboolvlucht, waarin de kwadraten van de massa van de kippenvleugel en de aarde een rol spelen, midden op de vloer. Een Japanner ontweek de vleugel precies of hij net de Heilige Graal had zien passeren. De dienster van wacht raapte de bout op, legde hem… neen, niet terug op het bord van het meisje, maar voor het bord van haar partner. Het meisje werd van verlegenheid rood, wit en blauw, net een Franse vlag. Haar partner, die zich duidelijk uit beleefdheid inhield, wilde de bout in een vuilbakje stoppen, maar hij stoote daarbij zijn vino tinto om…over de broek van mijn overbuur. Duizend excuses zoals alleen Fransmannen dat kunnen! Wij hebben subtiel gereageerd door te zeggen dat we gingen nadenken of we ‘s morgens aan de ontbijttafel naast hen zouden gaan zitten. Het was lachen geblazen!! Die dag nadien werd de selfie geboren: een relikwie! Kijk eens naar die vrolijke gezichten! Samen eten geeft een vriendschapsgevoel, een warmte, die je kan koesteren. Wereldleiders zouden samen op de Camino eens paella moeten gaan eten: de wereld zou er veel beter uit zien!
Over de steen, routine en het blanke blad: de impact van brainwork tijdens de Camino.
Einstein’s relativiteitstheorie en het begrip ruimte-tijd uit de fysica krijgen op de Camino een eigen betekenis. Relativiteit wordt relativitijd en ruimte-tijd wordt ruimte en tijd. Je krijgt heel veel tijd en ruimte om je eigen geschiedenis te herdenken. Daarbij leer je veel te relativeren en ervaar je dat bepaalde zaken een andere betekenis krijgen in de tijd. Verdriet, stommiteiten, totaal foutieve acties, die anderen misschien pijn deden, je zou ze willen uitgommen, maar dat kan niet: geschiedenis wordt geschreven met onuitwisbare inkt.
Maar ook gelukkige momenten, succesrijke acties, plezierige momenten worden opgewekt in je hersenmassa, die verpakt zit in wat wij doorgaans schedel noemen. Zij zijn ook onuitwisbaar, gelukkig maar!
Alles is geplaatst in het museum van je herinneringen. Veel laat je “versteend” achter aan het Cruce de ferro, midden in een sublieme natuur, die soms met je mee denkt. Maar je leert ook momenten uit het verleden anders plaatsen en relativeren.
Dagdagelijkse gedachten en acties op de Camino zijn vaak heel praktisch. Routine, zeg maar. Nadenken en zoeken naar de juiste weg, overleggen waar eten en slapen, Compeed kleven, fotograferen, douchen, metronomisch gemeten stappen, mensen ontmoeten, die soms hun kommer op enkele hellingen met jou bespreken …kortom: brainwork van het hier en nu.
Anders is het denken over je toekomst: het onbeschreven, blanke blad van je levensverhaal. Hoeveel bladzijden nog volgen weet niemand. Niet weinig vind je op je weg kruisjes of plaatjes met namen van pelgrims, die de Camino verlieten voor hun tocht naar de sterren: einde verhaal!
Wat wacht nog? Ben ik veranderd? Heeft de ruimte en de tijd, die ik kreeg, mij rustiger gemaakt? Gaan de conclusies mijn toekomstige acties en gedachten sturen? Velen zeggen ja, anderen misschien.
Ik vermoed dat ik het al schrijvend op het blanke blad zal ondervinden.
Nu de missie is volbracht, rest nog één vraag: wat is de spirituele betekenis van de Camino?
Om hierop een persoonlijk antwoord te geven, herinner ik u aan het gedicht van de Spaanse priester geschreven op een muur in de buurt van Najera, een klein dorpje langs de weg. Het begint met de woorden: “Pelgrim, wie roept je, welke duistere kracht drijft je? Hoor je een stem, die je roept? Het antwoord is JA.
Ongelooflijk, geen hallucinatie of waan, maar de stem van Pieter kwam soms op in onze gedachten. Merkwaardig toch wat hersenen kunnen: die stem was net zoals zij klonk toen Pieter nog bij ons was. “Hou vol, geef niet op, het is nog maar vijf kilometer, het is wat het is,…”: Pieter stapte met ons mee.
In Compostella ligt het lichaam begraven van Jacobus de Meerdere, een apostel van Jezus. Voor de Middeleeuwers een wetenschappelijke evidentie, voor mensen van onze tijd een mysterieus vraagteken. “Gedreven op een boot bestuurd door Engelen, onthoofd, geland en gevonden in Noord-Spanje…”, bijna te mooi om waar te zijn. Maar eigenlijk maakt de twijfel van de wetenschap hier plaats voor geloof. Geloof in een metafysisch, transcendent gegeven, gekoppeld aan een opdracht, gedreven door een duistere, mystieke kracht.
Bestaat er een duistere kracht die aanstuurt? Het antwoord is JA. Wij denken dat die duistere kracht onze missie was: het ondersteunen van Pieters gedachtengoed, de spirit van zijn team en het zoeken naar een behandeling voor het Glioblastoom binnen de Leerstoel. De Camino heeft ons heel wat bijgebracht! Met plezier vat ik het nog even samen in enkele take home messages.
DE CAMINO: 12 TAKE HOME MESSAGES
- No Camino sin dolores.
- De natuur heeft een onwaarschijnlijke, soms eentonige schoonheid. Maar hij kan je vriend of je vijand zijn. Eén steentje kan het einde van je
Camino betekenen. - Je schaduw verraadt (bijna) nooit je afkomst.
- Taal verbindt culturen, zelfs al versta je elkaar niet.
- Naast relativiteit bestaat ook relativitijd.
- De wetten van Newton zijn nog steeds geldig, zelfs voor vliegende kippenvleugels.
- Een steen kan “versteend” een museum aan herinnerde levensmomenten bevatten.
- Wat voorbij is, is geschreven in onuitwisbare inkt.
- Routines van thuis en alledag neem je mee naar de Camino.
- Toekomst is een blanke bladzijde uit het boek van je levensverhaal, dat nog moet beschreven worden.
- De roepende stem en de ervaren drijfkracht vormen een mysterie, dat je persoonlijk kan trachten te verklaren en in te vullen. Als je er een transcendente betekenis wil aan geven zit je met een probleem: hoe meer je denkt beide gedefinieerd te hebben, hoe verder je er jezelf van verwijdert. Laat beide dan gewoon toe.
- Eigenlijk lijkt de Camino sterk op het gewone leven: bergen, dalen, modder, regen, maar ook zon, vreugde en voldoening. Het gewicht van je rugzak verbeeldt je zorgen, je pijn, je verdriet. Maar wat er ook gebeurt je moet en kan verder wat er ook gebeurt. Je bent soms veel sterker dan je denkt. Laat ons dus de weg gaan, zonder angst! Buen Camino!!
Meer foto’s op Polarsteps (link).
Hoe kan u steunen? 😊
Allereerst dank voor uw interesse! Elke gulle donatie draagt bij aan een snellere vooruitgang en grotere kans op succes. Klik op “Doe een gift” of scan de QR-code en registreer uw schenking rechtstreeks via de KU Leuven. Wij ontvangen van de KU Leuven een schenkerslijst met alle namen en het totaalbedrag (geen individuele bedragen).
Betaling kan via Bancontact, Visa, Maestro & Mastercard
Schenkt u op jaarbasis minstens 40 euro, dan hebt u recht op een fiscaal attest en een belastingvermindering van 45% op het geschonken bedrag. U ontvangt het attest in de maand maart van het jaar na uw gift.
Powered by WordPress ─ Made with ❤️ by Pieter Dom